HECH KIM (MANZUMA)
Hech kimga yetmas ziyoni, Yo‘q dunyo, pul, hamyoni. Faqir unga qavmu xesh, O‘zi donishmand darvesh. Bilimdonni boy bilar, Insonga chiroy bilar. Odamzotning ko‘nglini Muqim makon, joy bilar. O‘tib ketgan umrni, Misli oqar soy bilar. Vaqtni g‘animat deb, O‘qdan ayro yoy bilar. Birovga yo‘q do‘q, xitob, Faqat titkilar kitob. Ovunchog‘i ham shudir, Zurriyotsiz edi faqir. Bor boyligi-kachkuli, Yo‘q edi tanga, puli. Kachkulda bir qotgan non, Lek butkul edi iymon. Ko‘mak so‘rasa kimki, Ojiz, faqir, hakimki, Bariga berar yordam, Tinib tinchimas bir dam. Qilar toat, ibodat, Dilda ilm-ma’rifat, Odamzotga yaxshilik Qilish ko‘ngilbaxshlik. *** Bir kuni tun yarmida, Darvesh o‘z maromida, Ketib borardi sekin, Nafas rostlab, olib tin. Egnida juldur xirqa, Boshda kuloh, yo‘q chaqa, Oyoqda eski kovushi, Eshitildi shu onda, Ot tuyog‘in tovushi. Suvoriy orqa tomonda Turib uni chaqirdi, Kimsan, deya baqirdi. Sendan so‘radim kimsan, O‘g‘rimisan, nega jimsan? Darvesh dedi “Men hech kim”, Taajjublandi mirshab, Shuncha...
Continue reading